W dzisiejszych czasach tylko ludzie, którzy czują ,,pasję” do historii i nie boją się, że po tych studiach nie dostaną pracy albo Ci, którzy w przyszłości chcieliby się stać naukowcami i specjalistami z wybranej epoki, czy też dziedziny wybierają historię jako kierunek studiów. Jednak, tych osób ubywa. Wykładowcy oraz pracownicy ciągle przypominają nam jak to było dawniej, że za ich czasów było po 120/ 130 osób na roku i czasem nie mieścili się oni w salach. Co za tym idzie? Otóż było więcej grup ćwiczeniowych i więcej godzin dla pracowników naukowych, a jak wiadomo praca nauczyciela, czy to akademickiego, czy też w szkole podstawowej albo ponadgimnazjalnej zależy od godzin.  Co raz więcej ludzi np. moich znajomych pomimo to, że ciągnie ich do historii i się nią interesują wybierają inne studia np. prawo z nadzieją, że ten lub inny kierunek studiów będzie dla nich bardziej perspektywiczny. Prawda jest taka, że czasem na tych studiach uczą się i wkuwają to czego tak naprawdę nie ,,czują” i nie lubią i tęsknią, a czasem nawet żałują, że nie poszli tam gdzie powinni.  Czasem też ludzie boją się historii gdyż uważają ją za trudną dziedzinę nauki, a czasem też nie chcą łączyć pasji z zawodem.

Gdybym miała coś doradzić od siebie to dla tych co ,,zbłądzili” propnuję próbować dostać się na studia doktoranckie na które może uczęszczać każdy  spełniający warunki rekrutacji.